Verkooppraatjes en heel veel koeien

Op het moment ben ik al weer bijna 2 week in Nieuw Zeeland en tot nu toe vliegt de tijd echt voorbij.

De laatste keer dat ik schreef was ik nog druk op autojacht. Autoverkopers/automonteurs zijn wel wat anders dan in NL. Nadat ik donderdagavond 2 auto's had bekeken, kreeg ik van de desbetreffende verkoper een berichtje (en ja, dit was letterlijk wat hij stuurde): Hi was shine to tell you but u are beautiful. Helaas vond ie me niet beautiful genoeg om me nog een keer te zien, want toen ik de auto wilde laten keuren voor aankoop, was die al verkocht. Maar inmiddels ben ik de bezitter van een echte gezinsbak, een Mazda Familia uit 1998. De automonteur die me al eerder had geholpen met de andere auto, wilde ook deze voor me keuren, maar hij was niet op z'n werk, maar het kon wel bij hem thuis. Ondanks dat ik heus wel de zelfkennis heb dat ik weet dat ik naief ben, was ik niet zo naief om daar heen te gaan, dus ging ik met de autoverkoper op pad. Dat was eigenlijk echt wel een goede zet, want ondanks dat mijn ipapa begon te werken (toen ik het oliepeil aan het controleren was, kreeg ik te horen: You're definitely looking like you know what you're doing), heb ik nog steeds geen verstand van auto's. De automonteur benoemde dat er wel nog wat dingen aan gerepareerd moesten worden, maar dat wilde hij wel doen voor alleen materiaalkosten. En hij had ook nog wel een auto staan voor de autoverkoper, zodat hij geen huurauto nodig had voor zijn laatste twee weken in NZ. Echt bizar dat er zulke vriendelijke mensen bestaan. Voor nog geen ?180 had ik de volgende dag, 2 nieuwe autobanden, nieuwe ruitenwissers, nieuwe verstuivers en nieuwe remblokken. Maar ook deze kerel stuurde wel tamelijk niet zakelijke berichtjes, wat het allemaal een beetje akward maakte.

Vervolgens ben ik naar Makikihi gegaan. Het links rijden gaat al best aardig, maar soms is het echt nog wel wennen en je voelt je behoorlijk dom wanneer je met je rechterhand tegen de deur aanklapt, omdat je op zoek bent naar een niet bestaande versnellingspook.....

Ik woon nu in Makikihi, in een soort studentenhuis achtig iets, met 2 Duitse meisjes en 1 NL'se jongen. Eerst woonde er ook nog een Frans meisje, maar die is al weer weg. Ook nu blijkt de wereld best klein te zijn, want het bleek dat ik de NL'se jongen 5 jaar terug al eens gesproken had. Daarnaast hebben we ook een soort van huiskat, maar die is zijn positie niet altijd even zeker, aangezien je eten niet echt veilig is en hij ook al op het bed van de Duitse meisjes heeft geplast.... Het klinkt misschien allemaal best spannend om aan de andere kant van de wereld te wonen, maar eigenlijk is het best heel burgerlijk, samen koken, 's avonds tv kijken en je huisgenoot die vraagt of je sokken voor hem meeneemt bij de supermarkt. Maar het is wel echt heel erg gezellig.

Zondag was dan mijn eerste werkdag. Ik werk in Makikihi op een melkveebedrijf met circa 1500 koeien. Dit is niet een conventioneel NZ's bedrijf. De koeien kalven hier het hele jaar door en worden in een ligboxenstal gehuisvest en gemolken met 24 De Laval robots. Het is een 3+0+3+3+0+3 stal, en de koeien zijn opgedeeld in 8 groepen (4 hoog- en 4 laagproductieve groepen). Waarvan aan beide kanten van de stal 4 groepen met in het midden de robots. Verder lopen ze op een dichte rubbervloer en heeft de stal geen ventilatoren, wat soms zowel voor hittestress bij de koeien als de medewerkers zelf zorgt. De koeien geven circa 22 a 23 kg melk en voor NZ'se begrippen is dat echt hoog. Alle koeien krijgen in principe gewoon allemaal hetzelfde rantsoen, naast dat ze nog wat graan in de robot krijgen. Tochtdetectie wordt hier met een activiteitsmetingssysteem om de nek gedaan. De droge koeien lopen buiten en kalven ook buiten af. Wat betreft het veterinaire vlak zijn hier wel echt andere regels dan in NL. Er is hier geen selectief droogzetten, geen dierdagdoseringsrichtlijnen, de dierenarts hoeft niet te komen voor toediening van bepaalde antibiotica etc.

Over het werk zelf: Iedereen werkt in een rooster van 8 dagen op, 3 dagen af. Je hebt dag- of nachtdienst en beiden duren van 7 tot 5, met van 12 tot 1 pauze. Werkzaamheden zijn vooral boxen schrappen, behandel-, KI- of late koeien halen voor de robot, en de wacht- of separatieruimten schoonspuiten met de waterslang. Mijn collega's komen ook echt overal vandaan en zijn allemaal erg aardig.

Vrijdagavond gaf 1 van de meisjes die ook op het bedrijf werkte, een feestje. NZ'se feestjes zijn wel echt anders dan in NL. In feite ga je gewoon naar iemands huis, neem je je eigen bier mee en zuip je dat door op en doe je wat dansjes in de woonkamer. Maar ook in het buitenland werkt alcohol verbroederend en het was leuk om allerlei andere mensen te ontmoeten die op andere bedrijven werken.

Afgelopen 3 dagen had ik mijn eerste drie dagen off. Toen heb ik eerst vooral maar nuttige dingen gedaan, zoals (ook al heel burgerlijk) weekboodschappen doen en gister heb ik pinguins, seals en sealions gespot in Omaru.

Tot zover eerst mn belevenissen, hieronder nog wat andere zin en onzin.

Wist je dat:
- Een ezel zich wel 3 keer aan dezelfde steen stoot? Dat ik mezelf in 4 dagen hostel, 3 keer buitengesloten heb omdat ik mn pasje vergeten was.
- Tijdsverschil lastig blijft? Toen ik geld op wilde nemen en daarvoor mn paslimiet verhoogd had, bleek dat ik even vergeten was, dat je het dan instelt op de NL'se tijd.... Gelukkig was de NL'se rabobank mevrouw wel verstandig genoeg om daar aan te denken.
- Ze hier geen Rendac hebben, maar dus een echte gnerkenput.
- Je hier een soort koeducten hebt? Plekken waar je een viaduct over een koepad hebt, zodat de koeien altijd onder de weg door kunnen zonder dat mensen daar last van hebben.
- Dat ze hier in NZ ook het woord 'damslaper' gebruiken.
- Knorrend lachen ook in NZ wordt gewaardeerd, maar ze het hier een 'snorty laugh' noemen.